Uderzenie

Pukanie do drzwi, dzwonek

to jest on? to jest ona?

odbicie łez we Wełtawie,

światła na moście Karola.

Drżenie moich rąk.

Oni i one nie potrafią tego powstrzymać.

Uderzyłem - choć tak się wzbraniałem!

Uderzyłem - a tak bardzo prosiłem: Nie!

Uderzyłem - a potem płakałem!

Uderzyłem - teraz to tylko poczucie winy.

Noc i płacz,

myślenie o przeszłości.

Obojętność? Nie...

Obojętność nie istnieje.

To po prostu mniejsze zainteresowanie.

Tylko smutek jaki tworzy jest prawdziwy,

tak samo jak ja, jak ona i jak on

i jak tamten

uderzyłem...

on mi nie oddał,

powinien wtedy to zrobić.

Zbyt mocno go skrzywdziłem.

Uderzyłem - ten obraz każdej nocy.

Alkohol, który rozluźnił łańcuchy strachu. Nie chciałem.

Słowa przyjaciela bym przestał.

Nie słuchałem.

Przykro mi. Przepraszam.

(2010)

z powrotem