Synowie Zimy

Srogi uśmiech i piękny wiatr,

który ciągnie wciąż za sobą.

Jest on wszędzie i wśród Tatr,

ozdobionych słoneczną pogodą.

Rzuca śniegiem, tu i tam

a za nią ślad jej sani,

który doprowadza ją do bram

słonecznej w lecie Toskanii.

Teraz zostać by nie chciała,

lecz za oknem Rusek,

który sprawił, że błyszczała

jak plemię Zulusek.

Upił ją i zamknął w lesie

niebezpiecznej Syberii.

Co to będzie? Co przyniesie

bez zimowych ferii?

Nagle Yankee, chłopak cwany

ciągle Zimy szuka…

Poszedł na targ, sprzedał dzbany

i za wszystko kupił kruka.

Kruk był ślepy i też dziki,

więc potrzebował szkolenia.

Tomm’ nauczył go dwa triki.

Obyło się bez karcenia.

Yankee, Tommy i ich kruk

poszli szukać Zimę.

Wskazał drogę jakiś Mruk,

Który włączył klimę.

Gdy znaleźli Białą Damę

Pośród gór Uralu

Tommy spojrzał – ujrzał mamę

całą pełną żalu.

Powiedziała, że też Yankee

Jest jego starszym bratem.

Niegdyś robił Wiośnie wianki

więc stał się dla nich katem.

Teraz Zima ma dwóch synów,

których ma przy sobie.

Dwójkę Białych jej Turynów

których tuli po każdej dobie.

A kruk? Kruk odzyskał wzrok…

I ze świata zniknął czarny mrok.

Na świecie radość wielka nastała

A pani Zima przy synach ciągle piękniała

(listopad 2010)

z powrotem